ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੱਸ ਰੋ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਬੀਤ ਜਾਣੀ
ਆਵੇਗਾ ਬੁਢਾਪਾ ਜਿਸ ਦਿਨ ਜਾਵੇਗੀ ਇਹ ਜਵਾਨੀ
ਸਭ ਤੋਂ ਅਨਮੋਲ ਹੈ ਬਚਪਨ ਔਖਾ ਇਹੇ ਭੁਲਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਮਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਚੁੱਗਦੇ ਸੀ ਬੇਰਾਂ
ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਖੇਡਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸੀ ਦੇਰਾਂ
ਬਾਪੂ ਨੇ ਝਿੱੜਕ ਦੇਕੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਮੋੜ ਲਿਆਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਅੱਜ ਵੀ ਜਦ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਗੁੜ ਵਾਲੀ ਚਾਹ ਬਨਾਉਦੀ ਹੈ
ਹਾਰੇ ਵਿੱਚ ਕੜਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਚੇਤੇ ਆਉਦੀ ਹੈ
ਨਾਨੀ ਨੇ ਗੁੜ ਦੀ ਭੇਅਲੀ ਨਾਲ ਦੁੱਧ ਹੱਥੀ ਪਿਆਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਸਭਨਾ ਨੇ ਜਾਣਾ ਨਾਨਕੇ ਤੇ ਘੁੰਮਣਾ ਵਿੱਚ ਖੇਤਾਂ ਦੇ
ਰਹਿੰਦੇ ਗਾਉਦੇ ਸੀ ਸੁਰ ਨਹੀ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਹੇਕਾਂ ਦੇ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਾਨ ਮਰ ਜਾਣਾ ਮੰਨਕੇ ਖੂਹ ਨੇੜੇ ਗਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਪੜਨਾਂ ਪੂਰਾ ਪੋਚਣੀਆਂ ਫੱਟੀਆਂ ਪਾਉਂਦੇ ਪੂਰਨੇ ਸੀ
ਬਸ ਸੀ ਮੋਜਾਂ ਉਹ ਦਿਨ ਨਾ ਫਿਕਰ ਵਿੱਚ ਝੂਰਨੇ ਸੀ
ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਸ਼ਰਾਰਤ ਤੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਸਤਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਵੱਜਣੀ ਕੋਈ ਸੱਟ ਤੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀ
ਆਪੇ ਬੱਚ ਜਾਣਾ ਜਖਮ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਦਵਾਅ ਨਹੀ
ਬਸ ਜਖਮ ਦੁੱਖਣਾ ਲਹੂ ਵਹਿਣਾ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਰੋਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਅੱਜ ਵੀ ਜਦ ਬਚਪਨ ਦੇ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਪੁਰਾਣੇ ਮਿਲਦੇ ਨੇ
ਦਿਲ ਦੀ ਬੰਜਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਖਿਲਦੇ ਨੇ
ਯਾਰਾਂ ਬਿਨ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜਿੰਦੜੀ ਨੂੰ ਨਹੀ ਹੈ ਮਹਿਕਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ
ਜਦ ਕਰਾਗਾਂ ਚੇਤੇ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਣ ਗੀਆਂ
ਲਿਖੀਆਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਅਭੁੱਲ ਯਾਦਾਂ ਸੰਧੂ ਬੇਈਮਾਨ ਦੀਆਂ
ਰੋਜ ਰੋਜ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ ਮੈ ਰੋਣਾ ਤੇ ਨਹੀ ਕੁਰਲਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ